वादळी जीवन की जीवन वादळ 

ढगाळलेले आकाश काळवंडले   क्षणात ,

आणि सोसाट्याच्या वाऱ्यासोबत

सुरु झाला गारांचा वर्षाव वेगात

कोसळून पडल्या फांद्या जोरात।

लहान मोठ्या पडत होत्या गारा

पशु पक्षी कोणालाही नव्हता थारा 

भयानक होता तो  निसर्गाचा नजारा

पाहून जीव झाला होता कावरबावरा।

पळत होते लोग  रस्त्यावर सैरावैरा  

केविलावणे होऊन शोधत होते आसरा 

देखूनिया निसर्गाचा रूद्र चेहरामोहरा 

हतबल झाला मनुष्य -प्राणी  बिचारा।   

 निमिषातच मग  शुभ्र नभ खुलले

सूर्यदेव ही आनंदून   हसु लागले

इंद्रधनुष्यी तोरण मोहक सजले

पक्षी किलबिल बागडु लागले.

जीवनात जर हे आक्रीत घडले 

जादुच्या छडीने सर्व काळे ढग हटले 

निसर्गाकडून जन थोड़ेबहुत शिकले 

झाले गेले ते सर्व वादळ विसरले,  

जीवनी इन्द्रधनुष्य मग झगमगू लागले 

दुःखीकष्टी चेहरे आनंदे हसू लागले 

सृष्टीचा  हा  कठिण  पाठ समजले 

प्रकाशाने आयुष्य उजळून, मोहरून  गेले। 

वंदना पाठक